Buyuyen her seyin aci cekmek gibi bir huyu var. Nefes alan her sey, azcik ucundan bile olsa cekmeye mahkum o aciyi. Razi ya da, ta en basindan.
Bir de kaybettiklerimizin acilari var, geri donusu olmayan seylerin. Uzulmenin fayda etmedigi, pismanliklarin caresiz biraktigi, keskelerin sebepleri. Yeteri kadar cekildiginde saklanmak icin gorunmez bir koseye konan, aslikanlik olan acilar.
Bir kuru daldı belki öncesi fakat
Nihayet tomurcuğu patlattı allar yeşiller.
Geri dönüşü yok artık gelen baharın..
Geri gelmeyecek yillarin mesela ya da paylasmadiklarimizin acisini cekip, bir ara tekrar hatirlamak uzere unuturuz hep. Yalnizlik hatirlatir. Caldigi an kapiyi, dun gibi belirir o anlar. Simdi olsa dedigimiz hicbir seyin O anki gibi olamayacagini bile bile doldururuz bardagi. Bir guzel sarki yalnizligimiza ortak olsun isteriz, tekrar doldururuz.
Sabah olur, unutmus gibi yapariz. Trafik, toplantilar, kavga gurultu derken yalnizligimizin farkina varmamis gibi doneriz eve. Donmez miyiz?
Bir mac, biraz dedikodu, hayat memat meseleleri derken yalnizligimizi arka plana atip ertesi sabaha uyanmak icin koyariz basimizi yastiga.
Bu yuzden ozgur degiliz hicbirimiz. Yalan soylemeyin. Yalnizligimizi inkar eden rutinlerimizin arkasina siginmis pislikleriz biz.
Merhamtimize dondugumuz an cozulecek her sey.
Peki ya her sey daha kotuyse sandigimizdan?
Denemek Güzeldir, 
Bir Cevap Yazın