Ortaöğretim ve lisenin bir arada olduğu (bu sistemin adi ne bilmiyorum) dönemde okuyan arkadaslara hep imrenmişimdir. Yaşım yetmediği icin bu döneme denk gelemedim ama birlikte basketbol oynadığım abilerden dinlediğim ve buyudukten sonra taniştigim insanlardan ogrendigim kadarıyla arkadaş edinebilmenin en güzel imkanlarından biriydi bu sanırım. Bir diğer imkan da şans olmalı.
Cunku insan ya kucukken dost edinebiliyor ki makbulu bu bence, ya da birazcık büyüdükten sonra. Ama büyüyünce de şanslı olmak gerekiyor.
Ben sadece ölen babamdan ileri, doğacak çocuğumdan geriyim. Ve bir kavganın adsız neferiyim. – Nazım Hikmet
Bazen insanin karşısına, zamanın yetişemediği insanlar çıkıyor. Garip bir cümle oldu. Iste bu gariplikle karşılaşınca insan, şanslı oldugunu anlıyor, ve büyüdüğünü farkediyor o zaman.
Vefa çok özel bir kavram bence; ne olursa olsun kimse karşısındakine nasılsın diyemeyecek kadar uzaklaşmamalı. Ben mesela bu illetin icindeyim, uzaklaştırılmanın icindeyim daha dogrusu. Bir merhabayı çok gören arkadaşların.. Sirrini sakladigim, beraber ac kalp mutlu oldugum, sokaklarda sarhoş dolaştıgım arkadaşların vicdan muhasebesinin tam ortasında hem de..
Ama işte şanslı olduğum ender zamanların birinde, başka dostluklar cikti karşıma. Sanırım bu şansı bu uzaklaştırılma durumu doğurdu. İyiki de doğmuş. İnsanın en iyi dostu kitap falan degildir çünkü. Kıskançlıktan bi haber sevgidir, merhamettir. Hatırlanmak, umutlanmaktır.
Selam olsun hepsine, iyisine de kotusune de. Mahçup olmak çok kotu bir duygu.
Denemek Güzeldir, 
Bir Cevap Yazın