Denemek Güzeldir,

Ulkeden bir sekilde kacip yurtdisina yerlestikten sonra, suraya yerlesmek icin bilmem kac neden diye yazilmis onlarca yazi var.
Yurtdisina bir kac yilligina calismaya giden, sonrasinda yeniden ulkesine donmek zorunda olan (tabi sansi cok yaver gider de evlenirse biriyle orasi ayri) insanlar da yaziyor bunu. Donunce ayni bokun icine dusecegini bile bile; mevcut zamanini hunharca degerlendirmeye and icmis, biranin her turlusunu denemis,  domuz yemek gunah dedigi zamanlara inat sabahlari yemeden ise gidemez olmus, gezmis de tozmus insanlar bunlar. Nasil bir durumda olur ki insan; dogdugu, buyudugu, sevdiklerinin oldugu yerden uzaklasti diye mutlu olup bunu anlatmak ister?

Turklere ozgu davranislar falan diye yazilsaymis bu yazilar, biraz daha cekici olabilirmis. Ama olayi farkli yerlerden farkli sekillerde dusunmek lazim sanirim. Ben bu insanlari kismen elestiriyorum fakat hak vermemek de imkansiz.

Ozgurlugun bu denli kisitlandigi, insanlarin en cok devletten korktugu ama yeri gelince (?) tanklarin bile onune yatabildigi, statunun her seyin ustunde oldugu ve bunu kazanabilmek icin her yolun mubah sayildigi bir topraktan kurtulma firsati ele gecince insan ne yapsin? En basta insanin neyi istedigini bilmesi gerekiyor, cunku sevdigimiz tum seyleri bir arada tutamiyoruz malesef. Hicbir zaman da tutamayacagiz.

Kendimden ornek vermek istiyorum aksi halde baskalarini zan altinda birakacagimdan eminim. Merak edenler varsa..

Olumsuzluklarla mucadele etmeye calismak yerine onlardan kacmak her zaman bir cozum olabilir, gecici ya da kalici. Detayina girmeye gerek yok. Benim son zamanlarda fazlaca yaptigim bir sey bu ve sonuclarindan su ana kadar fazlaca memnunum. Türkiye’ de hakim olan siyasi gucten ve onu besleyen herkesten kactigim gibi mesela, yine olsa yine yaparim. Sans gecmis elime kacirir miyim? Kaciranin aklini essek arilari soksun.

Cunku ben, yasamadigim ancak okuduklarim ve dinlediklerimle asina oldugum “devrim” kavramina pek inanmaz oldum. Birlik ve beraberligin olmadigi hicbir ortamda bunun gerceklesmeyecegi zaten asikar.

Simdi benim yasitlarim, ayni dunya gorusune sahip olalim olmayalim modernlesmenin ortasina atilmis; hicbir zaman modernlesemeyecek ulkede nabza gore serbet iciyor. Universiteden hatirladigim insanlar var; raki masasindan kalkmazken simdilerde mevcut iktidarin genclik kollarinda asik atip vekilleriyle poz yarisina giriyor. E simdi bu ve bunun gibi yuzbinlerce kisiliksizin oldugu bir ortamda birlik beraberlik olur mu? Simdi yaladigini yarin tukurmez mi?

Insanlarin dusuncelerine saygi duymak hep onceligim olmustur, ancak omurgasizin gorusu olur mu ki saygi duyalim? Bu is sadece siyasetle de ilgili degil. Hayat gorusuyle ilgili tamamen. En yakin arkadaslarini mezhep, kariyer, kiskanclik ugruna satan dunya dolusu insan var memlekette.

Sadece Türkiye’de mi? Tabiki hayir salak misiniz, her yerde var. Ama insan en cok icinde oldugunu biliyor. Ben nereden bileyim Uruguay’daki karmasayi, ama orada da vardir, kesin.

Iyi insan da mi yok? Olmaz olur mu, onlar da olmasa ulkeye tatile bile gidilmez zaten. Vefakar dost da var, ekmegini paylasmaya her zaman hazir akraba da.

Ben ailemle huzur icinde yasadigim, emegimin karsiligini fazlasiyla aldigim, temiz, duzenli, insanlarin birbirlerine saygi duydugu bir memlekete kactim. Kurtuldum bu bok cukurundan, ama dostlarimi, ailemi de arkada biraktim. Gonul isterdi ki onlarla burada yasayayim; ama sevdigim her seyi bir arada tutamiyorum ki. Suclu muyum simdi ben? Sucluluk mu duymaliyim metroya, trene binerken inebilecek miyim diye dusunmekten kactigim icin? Yozlasmisliktan uzaklasmak istedigim icin haksiz miyim?

Paylasilamayan hicbir sey, kimseye ait olmaz. Ucar gider avuctan.

¨…Delikanlim!

Belki beni anladin.

belki anlamadin.

Kesiyorum sozumu.¨ Nazim Hikmet